Vuistslag

Geen enkele vrouw is tijdens haar zwangerschap bezig met een mogelijke hersenbeschadiging bij haar baby. En waarom zou ze? Zoiets komt maar 1 op de 500 keer voor. Nee, een jonge moeder in spe denkt na over babykamertjes, borstvoeding en geboortekaartjes. Ze bereidt zich door het lezen van stapels tijdschriften en boeken zo goed mogelijk voor op het moederschap. Vuistslag begint bij de geboorte van Martin. Moeder Trudy heeft direct het gevoel dat er iets niet klopt. Toch wordt haar van alle kanten verzekerd dat alles goed is en dat ze zich niet ongerust hoeft te maken. Op luchtige toon beschrijft Trudy de dagelijkse praktijk van het in huis hebben van een pasgeboren baby. Een praktijk die weerbarstiger is dan zij in de rooskleurige en blije verhalen heeft gelezen. Urenlang ligt haar zoontje hard schreeuwend en compleet overstrekt met beide vuistjes aan zijn oren geklemd. Symptomen die door een huisartsenpost als onschuldige darmkrampjes worden genegeerd. Een beetje venkelthee zal wonderen doen. Maar als haar zoontje zes maanden oud is en een spastisch verlamd rechterarmpje en -beentje heeft, luidt uiteindelijk de diagnose: een hemiparese aan zijn rechterzijde. Trudy schrijft in columnvorm over haar onzekerheid en haar zorgen en irritaties. Over de moeizame revalidatie van haar kind, de relatie met haar man en over haar werk. Gaandeweg ontdekt de lezer dat Trudy na de doffe vuistslag weer opveert. Met een introductie door prof. dr. J.S.H. Vles, kinderneuroloog Voor meer informatie over het boek en de auteur gaat u naar www.vuistslag.nl