Samen wijs!

Op een dag ontvangt de directeur een telefoontje van een verontruste moeder. Haar dochter wil niet meer naar school. Ze is het eindeloze getreiter, de roddels en pesterijen beu. Moeder wil dat de school de daders bestraft.
Een toezichthoudende leerkracht roept een leerling die de school zonder toestemming wil verlaten een halt toe, maar krijgt een duw en verliest het evenwicht. Het leerkrachtenkorps schreeuwt moord en brand. Men wil de leerling verwijderd zien.
De groep leerlingen die te laat komt op school groeit week na week. Hen hierop aanspreken haalt weinig uit. Ook tijdens de lessen nemen de leerlingen vaak de overhand. Zij bepalen of er lesgegeven wordt of niet. De leerkracht staat machteloos.
Leerlingen van vandaag zijn niet meer die van tien, twintig, dertig jaar geleden.De context waarin zij opgroeien is flitsend, digitaal, virtueel. Alles lijkt sneller te gaan. De houvasten van weleer zijn al lang niet meer. Ook ouders hebben het 'druk, druk, druk'. De opvoeding van de kinderen raakt steeds verder op de achtergrond. Het is in deze context dat scholen antwoorden moeten bieden op scenario's zoals hierboven beschreven. Geen sinecure, zo blijkt. Hoe kan men ervoor zorgen dat men niet nog meer bruggen opblaast? Hoe voorkomt men dat de schade nog toeneemt? Hoe behoudt men de nodige autoriteit zonder te handelen vanuit een kille machtspositie?
Het antwoord is samen! Want alleen door een beroep te doen op alle krachten binnen de schoolgemeenschap, kunnen we van de school die veilige plek maken die cruciaal is om leren mogelijk te maken.