Horen met mijn ogen

Anneke Arts-Theunissen (1943), geboren in het Oost-Brabantse Groeningen en wonend in Boxmeer, werd als kind langzaam doof. Rond haar 12e kon ze niemand meer verstaan. Ze groeide op in een groot gezin waarin haar doofheid niet echt onderwerp van gesprek was. Anneke stond er goeddeels alleen voor, maar dankzij een groot doorzettingsvermogen en het vermogen zich snel aan te passen, slaagde ze er in de complicaties van het ontbreken van een zintuig handig te omzeilen. Met vallen en opstaan.Ze leerde zichzelf liplezen en door anderen goed te observeren, kon ze, zoals ze het zelf noemt, ‘horen met haar ogen’. Haar wereld was een wereld van stilte. Maar ze voelde dat die andere wereld, die van het geluid, nabij was, altijd nabij. Toen na vijftig jaar stilte het dankzij moderne technologie misschien mogelijk werd om te gaan horen, greep ze die kans aan. Het cochleair implantaat dat in haar hoofd werd ingebracht, opende het venster naar de wereld van geluid. Dat bleek een wereld die veel nieuwe mogelijkheden bracht. Ze ontdekte dat ze heel creatief was: ze ging boetseren, schilderen en schrijven. Maar net als het leven in de stille wereld, deed het leven in de wereld van geluid een groot beroep op haar vermogen om aan te passen. Ook dit ging niet vanzelf. Ze kon echter volop rekenen op de steun van haar echtgenoot en gezin. Haar ervaringen in beide werelden heeft ze vastgelegd in ‘Horen met mijn ogen’. In een sprankelende, eerlijke en soms ontroerende stijl is ze erin geslaagd haar ervaringen op papier te zetten. Vrolijke anekdotes en emotionele herinneringen wisselen elkaar af en het resultaat is een even boeiend als hartverwarmend levensverhaal.