Hoop en wanhoop rond het sterven

De dood is een alzijdige ervaring. Niemand kan eraan ontsnappen. Het is slechts een kwestie van tijd tot hij elk van ons en degenen die we liefhebben bereikt. Toch hebben we angst voor de dood en hij is voor velen een taboe. Die angst wordt gevoed door onze vrees voor het onbekende en voor de scheiding van hen die we liefhebben. Binnenin de grote piramide te Gizeh (Egypte) bevindt zich een lege stenen sarcofaag. Het heet dat deze de grafplaats is geweest van een farao; anderen beweren dat het gaat om een korenmaat. In werkelijkheid was hij het altaar van de initiatieruimte. Hij die ingewijd zou gaan worden in de MysteriÎn, de grote geheimen der ouden, lag erin terwijl zijn ziel op reis werd gezonden naar de dood - en daarvan werd teruggeroepen. Dit vormde de hoogste graad van de MysteriÎn; na die ervaring was de ingewijde nooit meer bevreesd voor de dood; hij wist wat deze betekende. Wij zijn niet bekend met deze geheimen. Ons leven is begrensd door geboorte en dood. We zouden ons de dood echter moeten voorstellen als de grote narcotiseur. Door de genade van God is deze narcotiseur verzocht bij ons een diepe slaap te veroorzaken, een slaap waaruit we verkwikt wakker worden. De aardse problemen liggen achter ons en we begeven ons in een nieuwe fase van ons bestaan. Dion Fortune wil ons in dit boek die kennis van de ouden onthullen en ons vertrouwd maken met een natuurlijk proces. Wie zich deze kennis heeft eigen gemaakt zal geen angst meer kennen voor de dood: de reis en het reisdoel zijn bekend, de kennis en de middelen maken dat we voorbereid zijn en vertrouwen hebben in de tocht. Er is veel dat we zelf voor de overledenen kunnen doen. Het is onze plicht hen zo ver mogelijk in het ongeziene te volgen. Het contact dat tijdens het leven bestond behoeft niet te worden afgebroken.