Het leed dat winkelen heet

Het is Tweede Pinksterdag. Op Meubelboulevard Rivierenplein houdt een verslaggeefster een verveeld echtpaar staande, met drie drenzende kinderen. `Wat hebt u gekocht? vraagt zij aan de man. `Niks natuurlijk. `Waarom bent u dan hier? vraagt zij aan de vrouw, die nog net haar zeurende kind een lel geeft. De moeder spreidt haar armen, het internationale gebaar van wanhoop en uitzichtloosheid, en zegt dan: `Wat moet je anders, zo n tweede dag? Vanachter zijn haringschoonmaakplankje ziet visboer Peter Deen het winkelcentrum Rivierenplein langzaam verpauperen. Het is een kwestie van tijd totdat het wordt gesloopt door twee gewiekste handelaren in onroerend goed. Naar de laatste inzichten zetten zij er een meubelboulevard neer, waar filiaalhouders als De Meubelkeizer en De Keukenprinses zich vestigen, die een voortdurende stroom anonieme klanten trekken. In het even vermakelijke als verontrustende Het leed dat winkelen heet schetst Tony van der Meulen met een scherp oog voor satirische details een ontluisterend portret van een jachtige, anonieme samenleving. Een samenleving waarin de publieke smaak de goedkoopste gemene deler is. Het is het verhaal van vervlakking, verveling en bestuurlijke en commerciële desinteresse. Maar in het naburige café Rivierzicht willen ze daar niets mee te maken hebben. Daar zitten nog echte mensen aan de bar.