Gewei Van Caesar

‘Hallo,’ riep Bette. ‘Jij daar beneden, met die takken op je hoofd?’ Het rendier keek omhoog. ‘Ja?’ ‘Waar kom je vandaan?’ ‘Van mijn kudde.’ Zijn stem was kalm en diep. ‘En waar ga je nu naar toe?’ ‘Naar de andere kant van het meer,’ zei hij. ‘Ver weg.’ Hij nam een nieuwe hap van de wilgenbladeren. Bette keek toe hoe zijn gewei door de sluiers ging. ‘Mag ik je een gunst vragen?’ Het rendier keek opnieuw op. ‘Ik heb mijn maatje verloren,’ zei ze. ‘Hij is meegenomen, over het water heen. Ik zou graag naar hem gaan zoeken, maar ik kan mijn jongen niet alleen laten.’ Ze was even stil. Het leek zoveel gevraagd. ‘Misschien... misschien vind je het goed dat we een nest maken in je gewei. Dan zou ik Piorello kunnen zoeken, en tegelijk voor mijn kuikens kunnen zorgen.’ Het rendier boog zijn kop en dacht na. Hij kauwde even in stilte - het duurde niet lang - en toen kwam zijn antwoord: ‘Goed.’ Caesar en Bette dringen steeds dieper en dieper door in de bossen. Soms lijkt hun zoektocht uitzichtloos, maar in dit prachtige verhaal worden moed en doorzettingsvermogen uiteindelijk rijk beloond. Daarvoor is dan wel de hulp nodig van Tibel, die méér is dan een gewone uil...