Getuigenissen

26 aangrijpende gedichten over gedeporteerden naar de concentratiekampen in drie talen (Nederlands, Frans, Engels) met illustraties van de Ierse kunstenaar Joe Moeran Eén gedicht voor een echte persoon per letter van het alfabet, met vermelding van hun kampnummer Opgedragen aan Régine Beer (KZA5148) Stilaan verdwijnen de laatste getuigen van een waanzinnige tijd uit onze geschiedenis, maar als de mond sluit dan kan de dichter die verstilde stem overnemen. Het is het werk van de dichter om onrecht aan te kaarten en het vergeten tegen te gaan. Straks is er niemand meer, vandaar deze reeks gedichten. Een broze poging om wat waar was als waarheid te laten overleven. De tijd zal beslissen of het allemaal de moeite was… L’un après l’autre, les derniers survivants d’une période honteuse de notre histoire disparaissent, mais quand une bouche s’est tue, le poète peut prendre la relève en faisant entendre le son de cette voix qui s’est éteinte. Il est du devoir du poète de nous rappeler les injustices et d’empêcher l’oubli définitif. Bientôt il ne restera aucun survivant. C’est la principale raison d’être des poèmes que voici. Une tentative timide de faire survivre la vérité. Le temps décidera si cet effort valait la peine... One by one the last survivors of an obscene moment in our history disappear, but when the mouth closes then the poet can take over that silenced voice. It is the mission of the poet to remind us of injustice and to try stop forgetting. Shortly there will be no one left, that was a reason for writing these poems. A fragile attempt to let the truth survive. Time will decide if it was all worthwhile…