Foucault / Denkers

Michel Foucault en Paul Veyne: de filosoof en de historicus. Twee grootmeesters uit de wereld der ideeën. Twee intellectuelen die elke poging tot classificatie of etikettering tarten. Twee 'tijdloze' denkers die vele jaren samen zijn opgetrokken maar ook geregeld met elkaar botsten.

Paul Veyne schetst hier een indringend en verrassend portret van zijn vriend en oud-collega en heropent daarmee het debat over diens ideeën en erfenis. 'Nee, Foucault is niet wie men denkt dat hij is!', schrijft Veyne. Hij was links noch rechts en werd door beide zijden keer op keer 'uitgekotst'. Hij was ook niet zozeer de structuralist waarvoor men hem hield, als wel een scepticus, een empirist in het spoor van Montaigne die in zijn werk onophoudelijk reflecteerde over 'waarheidsspelen', over de afzonderlijke, geconstrueerde waarheden die aan ieder tijdperk eigen zijn.

Een boek dat menig heilig huisje omverschopt en er op briljante wijze in slaagt om de kern van Foucaults denken in begrijpelijke taal voor het voetlicht te brengen, temidden van alle misverstanden erover die nog steeds de ronde doen. Het is tevens het ontroerende document van een grote vriendschap tussen de kenner van de klassieke oudheid en de raadselachtige samoerai van de Franse filosofie.

'Door de persoonlijke invalshoek is Veyne's werk niet alleen een toegankelijke inleiding tot, maar ook een hartstochtelijke verdediging van Foucault. (...) Een liefhebbend, persoonlijk en intellectueel portret...' (Michiel Leezenberg in NRC Handelsblad)

'Paul Veyne (...) is niet alleen een verbluffend erudiete geleerde, hij is ook een man van het stevige woord die geen blad voor de mond neemt, graag provoceert en welgemoed tegen de tijdgeest ingaat. Het wekt dus geen verbazing dat het portret dat hij hier tekent van zijn vriend Michel Foucault weinig conventioneel is.' (Roger Pol-Droit in Le Monde)

'Een persoonlijk, onverwacht, maar getrouw en geslaagd portret.' (Rémi Soulié in Le Figaro)

Paul Veyne (1930), emeritus-hoogleraar aan het Collège de France, is een prominent Frans historicus en een van de meest gezaghebbende auteurs op het gebied van de klassieke oudheid. Hij schreef o.m. Comment on écrit l'histoire (1971), Le Pain et le Cirque (1976), René Char en ses poèmes (1990) en Quand notre monde est devenu chrétien (2007).