Elisabeth, Leven en dood van Sisi

Aan het einde van deze roerige eeuw staat Oostenrijk nog eenmaal stil bij de meest dramatische gebeurtenis van de Habsburgse monarchie in de negentiende eeuw; de moordaanslag op keizerin Elisabeth aan het meer van Genève. Een anarchist uit Piemont, Luigi Lucheni, stak haar met een vijl, het puntje ervan raakte haar hart en dat bleek korte tijd later dodelijk. In werkelijkheid had de anarchist de Hertog van Orleans willen doden, maar toevallig bood zich Elisabeth aan. Hij kreeg levenslang en hing zich na elf jaar in zijn kerker op, luttele jaren voor de Habsburg-monarchie in de Eerste Wereldoorlog aan de fatale zijde van Duitsland geheel zou instorten. Elisabeth is in ons land waarschijnlijk het meest bekend geworden van de jaarlijks rond kerst uitgezonden Sissi-films. Men raakt nimmer uitgekeken op de korte maalstroom van roem en geluk, die over haar jonge huwelijk met Franz Joseph van Oostenrijk-Hongarije was uitgestort. De liefde voor de geheel door staatszaken opgeslorpte werkezel Franz Joseph, die bovendien oorlog op oorlog verliest, komt snel ten einde. Sissi, die van ongekende schoonheid en meisjesachtige pracht is, maakt van haar relatie met Franz Joseph een bijna sado-masochistisch ontmoedigingsspel. Al vanaf het moment, dat ze vooral triomfeert als koningin Hongarije vlucht ze weg in reizen, sport en bijna demonische pogingen om eeuwig jong te blijven. Franz Joseph duldde haar en nam zelfs genoegen met de maîtresse, die Elisabeth hem bezorgde. Habsburg-kenner Martin Ros, die eerder Bloednacht Mayerling schreef, verhaalt in zijn bekende, meeslepende stijl over het drama van haar leven, van deze bijna republikeinse vrouw die zich staande hield aan het hoofd van de monarchie. Haar leven was somber, eenzaam, een vrijwel dagelijkse vlucht waarvan zij, zoals prinses Diana in onze tijd, voorgoed afscheid moest nemen.