Ekklesia van leven

In 'Ekklesia van Leven' laat Verstappen zien hoe met de opkomst van de natuurwetenschap in Renaissance en Verlichting het besef van Gods aanwezigheid in de natuur vrijwel verdwijnt. De eenheid tussen het stoffelijke en het geestelijke, tussen spiritualiteit en materialiteit raakt verloren. Verstappen sluit in 'Ekklesia van Leven' aan bij de zoektocht naar een hedendaags theologisch kosmologisch perspectief, dat ons in staat stelt opnieuw het sacrale en het profane, mens en niet-menselijke natuur, in hun onderling verband te zien. In toegankelijke bewoordingen schildert Verstappen een boeiend beeld van een kosmische gemeenschap. Zij laat zich daarbij inspireren door de theologe Sallie McFague. Uit haar theologisch kosmologisch ontwerp licht Verstappen concrete bouwstenen voor een theologie, die aandacht en zorg heeft voor het welzijn van mens én niet-menselijke natuur. Spannend is ook de link die Verstappen legt tussen bevrijdingstheologie en theologische kosmologie. Het visioen van een mensheid die, als God, genereus het leven wil van mens en niet-menselijke schepselen, vraagt om een politieke vertaling. Belangen van de niet-menselijke natuur zullen aan de orde gesteld dienen te worden. Elisabeth Schüssler Fiorenza´s concept `ekklesia of wo/men´ wordt daartoe verbreed naar een `ekklesia van leven´, die gericht is op het realiseren van het welzijn, de volheid en heelheid van ál wat leeft.