Doodsklok Van Den Goeden Ouden Tijd

"Kan Nederland zich veroorloven korter te werken dan het buitenland? Die vraag werd actueel in de jaren twintig van deze eeuw. Met de Arbeidswet 1919 werd de achturendag ingevoerd. Onder de indruk van revolutiedreiging en bij gunstige economische vooruitzichten willigden overheid en ondernemers een eis in, die de arbeidersbeweging al tientallen jaren gesteld had. Daarmee was de strijd over de achturendag nog niet voltooid. De Arbeidswet 1919 was de eerste beperking van de arbeidstijd van volwassen mannen. Overheid, werkgevers en werknemers moesten nog vormen vinden om de uitzonderingen op de achturendag te regelen. Bovendien had de katholieke minister Aalberse laten zien dat hij niet onderdeed voor de socialisten door een 45-urenweek in te voeren. Ook elders in Europa werd de achturendag ingevoerd, maar bijna overal als 48-urenweek. Toen de economische conjunctuur verslechterde en de revolutieangst geweken was, trachtten de werkgevers de achturendag weer kwijt te raken. Er werd dus strijd geleverd over 45- of 48-urenweek en over overwerk. De achturendag had consequenties voor de arbeid zelf, de productiviteit, de internationale concurrentiepositie en de winstgevendheid van bedrijven. Deze gevolgen worden hier onderzocht voor acht bedrijfstakken: scheepsbouw, textielindustrie, steenbakkerijen, bouw, superfosfaatfabrieken, zeepfabrieken, de Limburgse kolenmijnen en broodbakkerijen. In 1922 ging ook Nederland op de 48-urenweek over. Er werd ruim overwerk toegestaan. Voor de acht bedrijfstakken wordt berekend wat het resultaat geweest zou zijn als Nederland doorgegaan was korter te werken dan het buitenland. Dit boek is een bewerking van een proefschrift, waarop de auteur cum laude promoveerde. Over dat proefschrift schreef prof.dr. W. Albeda in Trouw: ""Het is een brede verspreiding meer dan waard. Zowel historici als economen en sociologen zullen het net zo geïnteresseerd lezen als, laten we zeggen, de gemiddelde Trouw-lezer""."