Bouwen op de grens

In die Kerkhoflaan... ik word hier altijd luguber. Hoe ben je hier toch komen wonen, zeg... tussen twee kerkhoven in? Aldus Louis Couperus in De boeken der kleine zielen. In Couperus tijd hadden kerkhoven het stempel van lugubere, ongezonde plekken die men liever meed. Dat taboe is de laatste decennia gedeeltelijk verdwenen, maar de meeste mensen komen alleen op dodenakkers en in crematoria ter gelegenheid van een uitvaart. Mede daarom zijn de meeste bouwwerken op begraafplaatsen onbekend, zowel bij het grote publiek als bij de vakmensen uit de bouwwereld. Bouwen op de Grens het vierdelige standaardwerk voor de funeraire architectuur in Nederland ontsluit het gevarieerde, veelal verborgen arsenaal aan gebouwen op kerkhoven en begraafplaatsen. Alle gidsen hebben een algemeen deel met veel informatie over deze bijzondere bouwkunst, en een specifiek deel met een catalogus en registers. De catalogi in dit deel (deel Zuid) beschrijven de bestaande gebouwen in de provincies Limburg, Noord-Brabant en Zeeland. Bijvoorbeeld de imposante kapel naar ontwerp van Joh. Kayser op de gemeentelijke begraafplaats aan de Tongerseweg te Maastricht, en de hypermoderne uitvaartgebouwen in Tholen en in Roosendaal. Dat en alles wat daartussen ligt aan gebouwen op begraafplaatsen in de drie provincies is te vinden in deel Zuid van Bouwen op de Grens. De uitgave bevat ook een plaatnamenregister, een literatuurlijst en een uitgebreide index van alle vermelde architecten en architectenbureaus.