Wetenschap van de geheimen der ziel

Rudolf Steiner geeft in dit fundamentele boek een omvattende beschrijving van zijn antroposofisch geesteswetenschap. Zowel het mensbeeld en de wereldontwikkeling als de innerlijke scholingsweg komen uitvoerig aan de orde. Rudolf Steiner leefde van 1861 tot1925. Reeds als kind leefde hij in twee werelden: de gewone zintuigelijke wereld, en de niet zintuigelijke wereld. Van deze laatste merkte hij al gauw dat hij daar niet met andere mensen over kon spreken. Vanaf dat moment begon voor Rudolf Steiner een ontwikkelingsweg, die er op gericht was een brug tussen de beide werelden te slaan. Door zijn natuurwetenschappelijke scholing ontwikkelde hij het vermogen, ook in de wereld van de geest zo exact mogelijk waarnemingen te doen. Zo ontstond een nieuwe geesteswetenschap, die de niet zintuigelijk waarneembare realiteit, ook voor het gewone, onbevangen denken toegankelijk kan maken. De grondslagen van de geesteswetenschap heeft Rudolf Steiner neergelegd in een aantal fundamentele geschriften, waarop hij in zijn latere werk (met name in zijn vele cursussen en lezingen ) voortdurend terug grijpt. De wetenschap van de geheimen der ziel is wel het meest omvattende van deze werken. Centraal staat in dit boek de gedetailleerde en beeldende beschrijving van het ontwikkelingsproces van aarde en mensheid. Ook wordt de weg beschreven die voert tot inzicht in hogere werelden.