Souvenir

In Souvenir beschrijft Nicole Montagne het eerste jaar na het overlijden van haar vader. Dat doet ze ten dele in de vorm van brieven aan hem 'zodat je op de hoogte blijft. Zodat het niet ophoudt allemaal en jij niet uit mijn leven verdwijnt. Al weet ik ook wel dat dit onzin is.'

In een prachtige, afgewogen stijl vertelt ze over het schaamteloze uitbreken van de lente na de crematie, het eerste verjaardagspartijtje van haar vierjarige dochter 'zonder opa', een vakantietripje met haar gezin, haar werk als beeldend kunstenaar. En vooral over haar verdriet en verbijstering bij dat alles. Haar hele vanzelfsprekende bestaan schudt op zijn grondvesten, omdat iemand die er haar hele leven is geweest nu verdwenen is. En als ongelovige kan ze niet begrijpen 'waar je bent als je nergens meer bent. Ik kijk naar je foto's, ik mis je, en begrijp niet dat behalve je geest, je gedachten en je stem ook je lichaam is verdwenen.'

Wat schept de band tussen een vader en zijn dochter? De interesse en de passie waarmee zij beiden naar de wereld kijken? Zij als kunstenares en hij als fabrikant van souvenirs. En is het waar dat het verlies ons blind maakt voor de moeilijke en donkere kanten van een geliefd mens?

De dochter wordt door herinneringen overspoeld en verdiept zich in de jeugd van haar vader in de tijd toen hij nog niet haar vader was. Hij was een hartelijke, warme en tegelijk nuchtere man. Een aardewerkfabrikant gespecialiseerd in Delfts blauwe souvenirs, die ervan hield zijn molens en bierpullen aan de man te brengen.

Al schrijvend en rouwend richt de dochter een klein, kwetsbaar monument op voor deze man die haar vader was. Die zolang zij leeft nog overal aanwezig zal blijven.