Natuur en ruimtelijke ordening in nederl

Het belang van de natuur in de ruimtelijke ordening mag voor ieder vanzelfsprekend zijn, over de wijze waarop dat belang het best gediend is, bestaan vele visies. Hoewel ook de natuur in Nederland door mensen is gemaakt, leidt iedere ingreep tot heftige tegenstellingen. De discussies rond het referendum over de Amsterdamse uitbreidingswijk IJburg hebben duidelijk gemaakt hoe verschillend het begrip natuur wordt geïnterpreteerd én hoe verschillend er wordt geoordeeld over de belangenafweging binnen de ruimtelijke ordening. De dissertatie van Marijke van Schendelen mondt uit in een aantal conclusies over actuele dilemma's. Haar geschiedschrijving begint echter in de negentiende eeuw, als de fascinatie voor de natuur een onderdeel wordt van de sociale en ruimtelijke ordening en sturing. De eerste helft van de twintigste eeuw is de tijd van de ambitieuze plannen voor stadsuitbreiding en streekinrichting. Behoud en bescherming van de natuur wordt daarbij steeds belangrijker: natuur is niet alleen uitgangspunt maar wordt ook resultaat van ruimtelijk beleid. Ordening kenmerkt het naoorlogse Nederland. De blauwdruk voor de inrichting van ons land die daaruit voortvloeit is echter vanaf de jaren zeventig niet onomstreden. Het huidige debat gaat over de betekenis van sociale, culturele en ecologische natuurconstructies; over de mate waarin natuur dienstbaar is aan mens en maatschappij dan wel een doel op zich, en over de verweving van stad en land. Hoe ook gedefinieerd, natuur en ruimtelijke ordening zijn niet te scheiden.