My Generation

Al bijna zijn hele leven is Thomas Verbogt een hartstochtelijke liefhebber van popmuziek. Hij groeide op met Rolling Stones, Pretty Things, Who, Kinks en Beatles. Hij bezocht kelders waar Golden Earrings en Cuby + Blizzards optraden. En in het enige hasjcafe dat zijn toenmalige woonplaats Nijmegen rijk was, luisterde hij met gesloten ogen naar Hendrix, Pink Floyd en Soft Machine. De nadagen van zijn puberteit vielen samen met de opkomst van Velvet Underground, met Lou Reed en Nico, die de stemmen van het begin van de jaren zeventig werden. Popmuziek was het voedsel van zijn dromen en zijn dromen waren het voedsel van de werkelijkheid. En eigenlijk is dat altijd zo gebleven. Nog steeds draait hij het liefst plaatjes en laat dan de beste plaatjes horen aan vrienden die ook van plaatjes draaien houden. Soms komt de luchtgitaar uit de geheime koffer. Het openingsverhaal van My generation gaat onder meer over de muziek van de bands die hierboven genoemd worden. Het is een autobiografisch verhaal, evenals de overige verhalen, over het hart van de muziek die al zo lang door Verbogts dagen klinkt. De verhalen van My generation zijn geestig en melancholiek. Niks jeugdsentiment, want niets ging voorbij. Daar gaan de verhalen ook over: over de angst een zekere innigheid kwijt te raken.