Mijn Ogen Zeggen Alles

Op 31 augustus 1991 werd Dick van der Heijde getroffen door een herseninfarct. Hij was toen 28 Jaar. De gevolgen waren enorm. Hij was van kruin tot tenen verlamd, kon niet praten en was helemaal spastisch geworden. Verstand, gehoor en in beperkte mate het zicht waren daarentegen intact gebleven. De medische term hiervoor is: locked in syndroom. Opgesloten in je eigen lichaam. De meesten overlijden al na enkele weken of maanden. Dick niet. Hij behoort tot het handjevol zeldzame gevallen dat in leven is gebleven. Via knippersignalen kan hij met zijn omgeving communiceren en dankzij het grote hart van zijn vrouw Diana, woont hij gewoon lekker thuis. In dit boek laat Dick van der Heijde-dé-Lezer kennismaken met zijn positieve levenshouding. Hij vertelt over de cruciale avond, zijn verblijf in het ziekenhuis, het revalidatiecentrum, het verpleegtehuis,. Hij vertelt over zijn communicatie, zijn grote passie voor muziek, de angst om uit bed te vallen, het aangepaste huis, de katten. Het bijzondere gezin Van der Heijde slaagt er ondanks alle beperkingen in een volwaardig bestaan te hebben. Uniek is de manier waarop Dick en Diana met elkaar communiceren. Met het knipperen van zijn ogen (de enige beweging die hij nog beheerst) construeert hij woorden en zinnen die zijn vrouw op ontelbare kladjes noteert. Vanuit wat van buitenaf een gevangenis lijkt heeft Dick als auteur van dit boek zijn verhaal bij elkaar 'geknipperd' Zijn verhaal wordt voorafgegaan door een Ten geleide, geschreven door Chris Götte van de popgroep Blof.