Michel Pollentier

Sommige renners blijven in het geheugen om hun palmares. Anderen om hun temperament, de pech of om hun stijl. Pollentier scoorde op alle vlakken. Hij was even de beste renner ter wereld, maar kreeg voor eeuwig het etiket van dopinggebruiker opgeplakt. Hij werd op heterdaad betrapt na zijn overwinning op Alpe d'Huez. In het geel nogwel. Winnaar en tegelijk voor altijd verliezer. De 'peer van Pollentier' werd een begrip. Alsof hij nooit de Giro had gewonnen, de Ronde van Zwitserland en de Dauphiné. Alsof hij nooit twee keer Belgisch kampioen was geweest of Sportman van het Jaar. Pollentier incasseerde zonder uitvluchten en sloeg terug. Het maakte hem razend populair.
Vanuit de schaduw van Maertens had hij zijn carrière opgebouwd, handig en zonder vijanden te maken. Vanuit de schaduw van Huez veroverde hij weer een plaats in de zon. In zijn typische stijl, die sommige kranten omschreven als 'gesmeten op de fiets'. Hij haalde het podium in de Vuelta, en maakte zich vooral onsterfelijk met zijn lepe overwinning in de Ronde van Vlaanderen van 1980. Tegen Moser en Raas. Tegen de wind in en zonder peer.
Het jaar daarop werd hij voor miljoenen opgelicht en kwam hij in de psychiatrie terecht. Toch kwam hij andermaal terug. Opnieuw vanuit de schaduw, en nu voorgoed.
Herman Laitem (1948) schreef wielerboeken over onder anderen Odiel Defraeye, Raymond Impanis, Gerard Loncke, de geschiedenis van het Limburgse wielrennen, de Belgen en het WK, en het verhaal van de Giro en de Belgen (samen met Dries Vanysacker). Hij is medewerker van het tijdschrift De Muur en schreef jaren voor Cyclo Sprint. Hij is ook de geestelijke vader van het Wielermuseum in Roeselare.