Licht Van Attica

Meer nog dan in haar debuut Roos is een bloem zijn de gedichten uit deze tweede bundel doortrokken van joods-christelijke inspiratiebronnen. En meer nog dan in de eerste bundel is - hoe subtiel ook verwoord - een maatschappelijk engagement voortdurend merkbaar. In de eerste afdeling (over de relatie tussen ouder en kind) is dat engagement nog gereserveerd voor het persoonlijk leven. Maar al in de volgende afdeling gaat het over botsingen tussen volken, met name het Israëlisch-Palestijns conflict. In de derde afdeling mag dan een landschap (het Nederlandse) aanschouwelijk worden gemaakt waaraan grote conflicten voorbij lijken te gaan, maar het evenwicht is flinterdun: de zomer van vuur speelt hier niet / nog ontploffen geen granaten. In de twee laatste afdelingen worden alternatieven geboden voor geweld en verdriet. Daar is het licht van Attica - de streek rond Athene als fundament voor onze cultuur -, dat staat voor helderheid en rationaliteit en voor de menselijke scheppingskracht. Die laatste wordt niet zonder reserve geponeerd. In elke schepping ligt verval en vernietiging immers al opgesloten. Daar heb je het Jeruzalem van de wetten en van het besef van goed en kwaad. En tussen die twee staat de kunstenaar wiens taak het is al scheppend te blijven getuigen van het menselijk onvermogen. Pem Sluijter doet dat als dichter met een bundel waaruit andermaal een schuchter beleden hartstocht voor de wereld spreekt.