Ik leef in een wereld die ik niet ken

Koos Markus is een vitale, intelligente man die tot zijn 78e jaar een accountantskantoor heeft. Opeens doet hij zijn auto weg, vergeet hij afspraken, weet hij handig gebeurtenissen te omzeilen of vergissingen te camoufleren en stopt van het ene op het andere moment met zijn zaak. Koos heeft Alzheimer. Zijn dochter Marjolijn is verpleegkundige en wordt nu zijn mantelzorger. Zij neemt de lezer mee in een wereld die steeds minder de zijne is, waardoor ze zowel moeilijke als mooie momenten met haar vader meemaakt. Door de Ziekte van Alzheimer werden de rollen omgedraaid: daar waar de vader zijn dochter vroeger met veel liefde bij de hand nam, deed zij dit de laatste jaren van zijn leven bij hem.Marjolijn de Jong-Markus (1961) werkte 25 jaar in de gezondheidszorg. Toen zij wegens ziekte haar werk in de verpleging moest opgeven stond haar wereld op zijn kop. Op het moment dat haar vader de eerste verschijnselen van dementie ging vertonen, legde ze zich vol passie toe op de zorg voor hem en hield ze via een langdurige mailwisseling familie en vrienden op de hoogte van zijn ziekteproces. Deze eerste notities vormden het idee voor dit boek dat ze wilde schrijven als eerbetoon aan haar vader. Niettemin werd het daarnaast ook een boek dat veel inzicht biedt in de ontwikkeling van dementie in het algemeen en hoe je als familie en vrienden met het veranderende gedrag van een dierbare persoon kunt omgaan. Daarmee richt de auteur bovendien onbewust een schijnwerper op de mantelzorg als onmisbare schakel tussen patiënt en het medisch circuit.