Huisarts en seksuologische problematiek

De huisarts is doorgaans goed op de hoogte van vele aspecten van het ziek-zijn van mensen in zijn/haar praktijk. Van hun seksuologische problematiek weet hij/zij veel minder. Dat hoeft ook niet altijd. Toch blijft daardoor een voor veel mensen belangrijk deel van hun (samen)leven onbesproken. De patiënt(e) brengt niet gemakkelijk zelf het seksuologisch probleem ter sprake en zeker niet zodra hij/zij merkt, dat de huisarts zich op dit terrein niet thuisvoelt. Praktische nascholing biedt huisartsen een deel van het instrumentarium om seksuologische vraagstukken te hanteren. Een van de drempels om het seksuele terrein te betreden wordt daarmee verlaagd. Andere belemmeringen liggen natuurlijk in het eigen beleven, waarderen en durven bespreken van seksualiteit. Dat is veel moeilijker te leren in (na)scholing, zeker niet in de vorm van ex cathedra gegeven nascholing. In kleine groepen tijdens de basis- of beroepsopleidingen zijn hiertoe meer mogelijkheden. Verder is het voorstelbaar (maar lang niet altijd haalbaar) om binnen de eigen huisartsengroep het omgaan met seksulogische thematiek aan de orde te stellen. In het op 25 september 1992 gehouden symposium waarvan dit boek de neerslag vormt, is gepoogd in de eerste plaats praktische nascholing te bieden. Uiteraard is een keuze gemaakt uit de vele te bespreken onderwerpen. Enkele konden uitgebreid aan de orde komen in aparte voordrachten. In de 'caleidoscopen' van Bezemer en Dony is de spreekkamersituatie herkenbaar waarin de huisarts in korte tijd met veel verschillende vragen wordt geconfronteerd en snel moet reageren.