Hot Brazilian wax en het requiem van Arthur Booi

Arthur Booi bedoelt het goed. Tijdens zijn studie ge-neeskunde raakt de Curaçaoënaar gefascineerd door de alternatieve kanten van het vak die de term 'wetenschappelijk' niet mogen dragen. Dat frustreert hem enorm. Als scepticus heeft Arthur genoeg noten op zijn zang, maar hij twijfelt nog in welk kamp hij moet meezingen.

Zijn kennismaking met kwakzalver dr. Kretchmer maakt het er niet makkelijker op. Arthur ziet resultaten die de arrogante westerse geneeskunde té snel wegzet als placebo-effect of als ruis in de statistieken. Nog meer frustratie volgt, waarna het noodlot zich plots aandient.

Wanneer Arthur terugkeert naar zijn geliefde Cura-çao en daar een praktijk begint als huisarts, probeert zijn vrouw Estelle hem nog in het gareel te houden. Maar het is te laat. Als het dat al niet veel eerder was... Als een Grieks drama, begeleid door paukenslagen, voltrekt zich het lot van Arthur, die het allemaal gelaten ondergaat.

Op tragisch-subtiele wijze weet De Brabander in Hot Brazilian Wax het onvermogen in kaart te brengen om twee verschillende werelden met elkaar te verzoenen. De spagaat waarin de hoofdpersoon verkeert heeft een funeste uitwerking op zijn omgeving, niet in het minst op hemzelf. Dat De Brabander deze decompensatie uitgerekend op de persoon van een huisarts projecteert, geeft een stekelige rand aan deze roman. Wie trekt immers de gangen van zijn eigen huisarts na?

Net als in zijn debuutroman Het hiernamaals van Doña Lisa duikt Eric de Brabander weer in wat hijzelf 'de kakofonische orkestbak van de Cariben' noemt. Maar in Hot Brazilian Wax contrasteert die kakofonie met het nuchtere Groningen en het zakelijke Amsterdam.