Geen jalapeños

Een pianist, een dichter en een cellist moeten tegen hun dertigste hun zelfbeeld bijstellen. Hoe ga je om met het besef dat je niet bent geworden wat je altijd dacht te worden? De een ziet de realiteit nuchter onder ogen en lijkt haar te nemen zoals ze is. De ander doet zijn ogen dicht en zijn vingers in zijn oren en vlucht in zijn fantasie. En de derde haalt zijn schouders op en wacht tot alles vanzelf op zijn plek staat.Maar als je wacht, gaat je leven voorbij. Je steevast verschuilen achter ironie en absurdisme is geen optie. En steevast alles relativeren is ook geen optie, want dan blijft er niks van je over. Er moet een andere manier zijn.Over de vergankelijkheid van jeugdige ambities is in de Nederlandse literatuur genoeg te vinden. Ouder wordende vrienden komen in onze letteren ook geregeld voor. Maar de combinatie van deze twee thema's is zelden pregnanter en tegelijk geestiger verwoord dan in Geen jalapeños, het literaire debuut van Thomas Beijer.Geen jalapeños is een wrange, maar ook humoristische roman over vluchtgedrag, vriendschap, oprechtheid en kunst.Thomas Beijer werd op 4 juli 1988 geboren in Haarlem. Geen jalapeños is zijn debuut. Naast schrijver is hij concertpianist.