El Greco

El Greco's onaantastbare status als een van de grondleggers van de Spaanse school is niet altijd even vanzelfsprekend geweest. In de periode rond zijn dood in 1614 valt Europa voor het Caravaggisme, een stijl met sterk naturalistische inslag die zowat de antipode vormt van El Greco's unieke maniëristische talent. Zijn werk raakt snel uit de mode en verzeilt in eeuwenlange vergetelheid. Tot kunsthistoricus Manuel Bartolomé Cossío in 1908 uitpakt met een monografie van formaat die El Greco in één klap weer op het voorplan brengt. De alerte kunstverzamelaar Markies de la Vega-Inclán wijdt in 1910 in El Greco's eigen Toledo een museum aan hem en de reputatie van de schilder stijgt naar het zenit - even snel als ze ooit was verschrompeld. Naast een reconstructie van het aandeel van de hoofdfiguren in deze spectaculaire herontdekking biedt de tentoonstelling een boeiend overzicht van El Greco's artistieke evolutie op basis van een selectie van markante schilderijen, waaronder de De tranen van de heilige Petrus en het verbluffende Christus wordt ontkleed. Orgelpunt van de tentoonstelling vormt de ultieme reeks Apostelen - El Greco's artistieke testament - die door een vrijgevochten vormentaal en opvallend kleurgebruik verrassend modern aandoet.