Denken in Parijs: taal en lacan

In “denken in Parijs" wordt gepoogd de hedendaagse Franse filosofie in kaart te brengen. Dit denken wordt weleens aangeduid met de term “structuralisme". Het is echter niet mogelijk om aan deze term enige inhoud te geven, tenzij wellicht zijn verwijzing naar een taalproblematiek. In dit boek wordt de hedendaagse Franse wijsbegeerte dan ook vanuit deze problematiek belicht. In het eerste hoofdstuk wordt aangegeven hoe deze wijsbegeerte zich begrijpen laat als een reactie op de fenomenologie, die in haar poging om de aanwezigheid van de wereld in het subject te funderen geen raad wist met de taal. Daarna volgen vier monografieën over de hoofdfiguren van het hedendaagse Franse denken: Lacan, Foucault, Althusser en Derrida. Op basis van hun taalfilosofieën, waarin grote overeenkomsten te vinden zijn, wordt in het hoofdstuk over Lacan een antropologie, in dat over Foucault en Althusser een maatschappijfilosofie en in dat over Derrida een deconstructie van de Westerse metafysische traditie gegeven. In het laatste hoofdstuk vindt men een uiteenzetting over de institutionele en historische achtergrond van de Franse wijsbegeerte, een nagenoeg volledig biblio- en biografisch overzicht van dit denken na de tweede wereldoorlog en korte schetsen van andere belangrijke vertegenwoordigers uit deze traditie, zoals Barthes en de semiotici, Bachelard en de epistemologen, Deleuze enz