De inquisiteur

In 1610 werden er op het marktplein van de Noord- spaanse stad Logrono zes heksen verbrand. Zij waren afkomstig uit twee bergdorpjes in het noorden van Navarra. Enkele maanden later stond een groot deel van Spaans Baskenland in lichterlaaie: honderden mensen werden er ineens van verdacht gemene zaak met de duivel te maken, en in sommige dorpen maakte de ene helft van de bevolking de andere helft voor heks uit. De priester en jurist Don Pedro de Simancas kreeg van de Hoge Raad van de Inquisitie de opdracht de heksen- brand te onderzoeken. Al kort na zijn benoeming bij het tribunaal in Logrono verschilde hij met zijn collega’s van mening over de juiste aanpak van het heksenprobleem. De lange, moeizame reis door het getroffen gebied vergde het uiterste van zijn lichamelijke en geestelijke vermogens. Als kamergeleerde werd hij er geconfronteerd met de primitieve wereld van boeren en herders, als priester met hun bijgeloof en als jurist met hun begoochelingen. Hij raakte er steeds sterker van overtuigd dat waan en werkelijkheid een noodlottig verbond hadden gesloten en dat de Kerk daar mede schuldig aan was. ’Men moet niet zomaar geloven wat de heksen zeggen’ - dat was zijn richtlijn. ’De duivel is niet almachtig’ - dat was zijn uitgangspunt. De tocht door het afgelegen bergland was voor de inquisiteur ook een reis vol beproevingen door het landschap van zijn ziel. In een decor van heksensabbats en volksgerichten komt hij oog in oog te staan met de schaduwkant van zijn eigen karakter.