Toekomst Is Nu

Toen Krishnamurti in november 1985 naar India vertrok, kon niemand vermoeden dat hij nog maar vier maanden had te leven. Al was hij in zijn 91-ste levensjaar en vertoonde hij uiteraard wel enige tekenen van lichamelijke zwakte, toch hield hij in India openbare toespraken en nam er in verschillende delen van het land aan discussies deel met al de kracht en dezelfde bezielde bezorgdheid voor de toekomst van de mensheid, die hij in de voorafgaande zestig jaren steeds aan de dag gelegd had. Hij sprak over de feiten van het dagelijkse leven en benadrukte telkens weer dat de moderne mens, ondanks zijn enorme technische prestaties, op het punt van het innerlijke leven nog dezelfde barbaar is die hij was toen hij net op aarde verscheen. Hij stelde dat ieder van ons verantwoordelijk is voor de wreedheden, de slachtpartijen en de verdeeldheid in de maatschappij waarin wij leven, omdat die maatschappij louter een spiegelbeeld is van ons eigen innerlijk, en dat alleen een radicale ommekeer in de geest van ieder mens de wereld kan verlossen uit de chaos, waarin ze verkeert. Een dergelijke radicale verandering is te verwezenlijken, verklaarde hij, maar dat moet dan wel nú gebeuren, want zoals wij vandaag zijn, zullen we ook morgen wezen. Aan de boodschap van Krishnamurti is niet voorbij te gaan. Wie heb gelezen heeft kan daarna niet schokschouderend zeggen: 'Ik weet wel dat we de ondergang tegemoet gaan naar wat kan ik er aan doen? Krishnamurti was een van de grote leermeesters van onze tijd. Zijn visie en inspiratie strekken zich uit over een lange levensperiode en overal in de wereld heeft hij aanhang gevonden. Zoals in de meeste van zijn boeken het geval is, bereikt ook zijn laatste boodschap ons in de vorm van openbare toespraken, gesprekken en antwoorden op gestelde vragen.