Tien Geboden Voor Innerlijke Rust

Dit is het geheim. Wij zijn allemaal als de boom met het deurtje erin uit het sprookje. Ga naar binnen en loop door zalen met spiegelende vloeren, marmeren zuilen, weelderige schilderingen op de plafonds en kroonluchters die zachtjes tinkelen. Door openstaande deuren kom je in een binnentuin met vijvers en pergola's, bloeiende rozenstruiken en geurige kruidenperken. Verderop in de blauwe verten strekken zich de grazige weiden en stille wateren uit tot aan de einder. Zo rijk is ieder mens van binnen, zoveel lieflijke rust is er in teder van ons. Lisette T hooft is freelance journaliste, werkt voor onder meer Libelle, Trouw, Psychologie Magazine en Marie Claire, is vaste columniste voor Onkruid en hoofdredacteur van Genoeg, het ‘consuminder’ tijdschrift. Zij schreef eerder Geld kost tijd en De kikkerkus. “Wat straalt u een rust uit,’ zei de fitness-instructrice. ‘Ik zag u trainen, u had uw ogen dicht. Ik zei tegen mijn collega: “Daar kan ik nou uren naar kijken.” Oeps. Het is niet helemaal de bedoeling dat mensen naar me kijken als ik zwetend en rood aangelopen mijn cardiotraining doe in de fitnessclub, hevig trappend op zo’n glimmend chromen en zwartleren apparaat. Laat staan uren. Ik train het liefst met mijn ogen dicht. Dan word ik niet afgeleid door de immense televisieschermen die als een magneet mijn aandacht trekken en kan ik mijn blik naar binnen slaan. Soms borrelen er creatieve ideeën in me op. Soms stel ik me voor dat er een stroom door me heen bruist van gouden sterretjes die mijn spieren energie geven en mijn vet afbreken. Daarbinnen, achter mijn gesloten oogleden, is het interessanter dan op de televisie. Ik vond het een leuk compliment, van die instructrice. Maar of het verdiend was? Twintig jaar geleden had ik ook eens een dergelijk compliment gekregen. Het gebeurde toen ik mijn eerste kind aan het baren was in de verloskundige kliniek. De verloskundige was een man. Hij zag de ijzeren zelfbeheersing waarmee ik de weeën onderging en zei: ‘Dat kind boft, met zo’n moeder. Wat een innerlijke rust.” Hij moest eens weten wat een onrust ik in die tijd nog verborg onder mijn kalme uiterlijk. Zelfbeheersing is niet hetzelfde als innerlijke rust. Het een is kunstmatig, het ander echt. Zelfbeheersing is een zware deur die je dichtslaat om je woelende onvrede binnen te houden. Echte rust is een stabiele kracht die vrij in en uit kan stromen. In de twintig jaar die verstreken tussen die twee complimenten, is er heel wat gebeurd. De zware deur barstte op een goed moment uit zijn voegen, ik verloor mijn kunstmatige kalmte, werd driftig en emotioneel. Er kwamen allerlei spoken uit het verleden door de open deur naar buiten, spreekwoordelijke lijken die in de kast verborgen hadden gezeten. Ik ging in therapie en werkte hard aan mezelf. Dag na dag maakte ik ontdekkingsreizen in mijn innerlijk en ‘s nachts deed ik hetzelfde in mijn dromen. Langzaam maar zeker werd het rustiger. Toen de spoken naar buiten waren gekomen en in het volle daglicht ...