Eenzame uren

´Rennen. Ik doe het al zolang ik me kan herinneren. Het is lekker simpel en het voelt zo vrij. Als kind denk je er niet bij na: in je spel gaat het vanzelf. Gewoon omdat het zo goed voelt. Omdat het blijkbaar in je zit. Rennen tot je moe wordt, stoppen en op adem komen, en weer verder tot de volgende dikke boom of straathoek. Niks ingewikkelds aan. Zo eenvoudig als wat. Later denk je er wél bij na: dan ga je schema's bedenken, tijden afspreken en ineens is rennen hardlopen geworden. Met alle gevolgen van dien, want als het spel eruit verdwenen is, wordt lopen bittere ernst. Niet stoppen als je moe bent maar doorgaan, doorgaan, doorgaan. Afzien, pijn lijden en blessures bestrijden. Totdat vroeg of laat het moment komt waarop je je afvraagt waar het allemaal goed voor is. Wat heeft al dat hardlopen voor zin? Waarom loop ik eigenlijk hard?' Deze vragen stelde auteur en beroepsavonturier Jolanda Linschooten zich aan de vooravond van de jaarwisseling in 2010. Waarom loop ik? En in haar geval: Waarom loop ik zulke ultralange afstanden? Het boek eenzame uren is het antwoord op deze vraagstukken en tevens het verslag van een jaar dat helemaal in het teken staat van lopen. Linschooten heeft zich ten doel gesteld vijf unieke loopevenementen tot een goed einde te brengen. Evenementen die voor de gemiddelde recreant een niet te nemen hobbel zijn: de halve marathon van Egmond, de Bob Graham Round (een individuele bergcross van 105 km non-stop over alle 42 toppen van het Lake District), de zesdaagse woestijnloop de Marathon des Sables, de Ultra-Trail du Mont-Blanc (120 km non-stop en met 7000 hoogtemeters, onderdeel TDS) en de GrandRaid Réunion (162 km non-stop en met 9600 hoogtemeters).