Stemmen van de avond

In de roman De stemmen van de avond (1961) treft men de 'breekba­re mensen' aan waar de geliefde Ita­liaanse schrijfster Natalia Ginzburg (Palermo, 1916) bij voorkeur over schrijft. Breekbaar is de ik-figuur, een jonge vrouw, die haar eigen trieste levensverhaal onderbreekt voor een lange episode over de ge­schiedenis van de Olivetti-dynastie; en even kwetsbaar is de non-conformist en communist Nebbia, die zich afzet tegen de mentaliteit van zijn omgeving en een tragisch einde niet kan ontlopen. De stemmen van de avond, met dialogen van een intense soberheid, vertelt het verhaal van een familie door middel van de af­zonderlijke geschiedenissen van de verschillende gezinnen, tegen de achtergrond van het fascisme en de oorlog, die voor Natalia Ginzburg zo ingrijpend zijn geweest. Van Natalia Ginzburg verschenen bij Meulenhoff verder de novelle Va­lentino, de roman Zo is het gebeurd, de novellenbundel De weg naar de stad, het autobiografische Familie­lexicon en de bundel schetsen en verhalen Mensen om mee te praten. De typeringen hebben de trefze­kerheid waarmee dorpsgenoten el­kaar kunnen aanduiden, de vertellin­gen ademen de intimiteit van de stamtafel of de keuken, de kroniek van oorlog en jaren vijftig ontrolt zich met een filmische directheid. — Willem Otterspeer in NRC Handels­blad In soberheid van vertelwijze is Ginzburg moeilijk te overtreffen. Het is een intense soberheid die het tegendeel van pathetisch is. Waar een andere schrijver misschien toch hier en daar met enige klem uitdruk­king zal willen geven aan gevoelens van vreugde of verdriet, daar remt Ginzburg zulke neigingen af. Het ei­genaardige en imposante van haar stijl. — T. van Deel in Trouw