Nabestaan

'Toen mijn vrouw dood was, besloot ik op te schrijven wat ik had ervaren. Voor mezelf, misschien voor mijn kinderen, als die dat wilden lezen, maar bovenal voor M. Het moest een soort monument worden, een gedenkschrift. Een ander zou dat doen door een aquarel of een beeldhouwwerk, maar mij passen woorden en taal beter dan verf en stenen. Al schrijvend ontstonden twee slingers van verhalen, de ene over M.'s laatste jaar, de andere over mijn eerste zonder haar. Het sleutelpunt van beide slingers is dus haar dood, zoals op de dood altijd belangrijke lijnen samenkomen. Waar de ene slinger eindigt, begint de andere. Dat is wel vaker zo. En al schrijvend kronkelden die beide slingers zich om elkaar heen, verstrengeld als slangen.'De vroege dood van een vrouw zet de wereld op zijn kop. Soms ontroerend maar nergens sentimenteel beschrijft Post de tijd van ziekte en sterven. Maar ook wat daarna komt. Zo wordt zichtbaar dat wij naar de dood toe leven maar er ook weer van af. Aangrijpende gebeurtenissen behouden zo de menselijke maat. Met zijn relativerende toon waarin ook de humor van het bestaan zijn plaats krijgt, toont Nabestaan dat er leven is na de dood van een geliefde.AuteurPiet Post (61) is geboren en getogen in Groningen, waar hij ook theologie studeerde. Hij is al zijn leven lang in het onderwijs werkzaam, de laatste jaren als interim-manager in het voortgezet onderwijs. Piet Post heeft een partner en is vader van vier kinderen. Hoewel hij vanaf zijn zesde schrijft, is Nabestaan zijn debuut.