Isolde

Isolde van Hanneke Wagenaar (Ysbrechtum, 1944 - Monnickendam 2013)Dat moederliefde niet vanzelfsprekend is, laat de auteur op indringende wijze zien. De moeder van Isolde is een permanent aanwezige en oordelende stem. Wanneer Isolde zelf moeder wordt hoort ze vooral het gegil van haar dochter, ze wordt er gek van. De roman kent een wisselend perspectief. De drie hoofdpersonen zijn gevangen in de zogenaamde dramadriehoek van slachtoffer, dader en helper. Baanbrekend vanwege de thematiek en de licht absurdistische stijl.IsoldeDe roman is geschreven vanuit het perspectief van Isolde, alternerend met het perspectief van Lucas en Simone. Drie personen die met elkaar verbonden zijn, een folie à trois. Haar moeder heeft haar Isolde genoemd. Ze heeft nooit antwoord gekregen op de vraag of deze naam gekozen is vanwege het liefdesdrama van Tristan en Isolde. Haar moeder heeft haar alleen opgevoed en Isolde heeft nooit gehoord wie haar vader is. De stem van haar moeder is een alter ego geworden voor Isolde. Isolde is in het huis van haar moeder getrokken. Ze zoekt een man en vindt die in het park. Parkman. Deze Lucas(28), student rechten, heeft een vriendin, Simone(42), maar raakt zo in de ban van de klassieke schoonheid van Isolde(35), dat hij Simone verlaat en bij Isolde intrekt. Hij ruilt de Nieuwendammerdijk in voor de Planciusstraat, Amsterdam. Lucas ruilt zijn zorgzame verpleegster in voor een onzekere kunstenares. Isolde is altijd vergezeld van haar hond Tommy. Hij is haar maatje en haar model. Ze schildert alleen hem. Wanneer Isolde ontdekt dat ze zwanger is, raakt ze in paniek. Ze wil leven met Lucas, maar is bang om een kind te krijgen. Lucas wil juist graag vader worden. De moeder van Isolde, ma, is indringend aanwezig en afwezig. Isolde hoort voortdurend haar stem. De harde, misprijzende alom aanwezige moeder. Isolde wordt steeds angstiger en als haar kind eenmaal geboren is, heeft ze zichzelf niet meer in de hand. Postnatale depressie? Onmogelijk moederschap? Borderline? Psychose? Isolde verzuipt in de tranen van haar kind. De roman is een aaneenrijging van gedachten, licht surrealistisch, zodat je als lezer meegenomen wordt met de gedachten van Lucas en Simone en vooral Isolde steeds beter gaat begrijpen. Een aangrijpende roman die de roze wolk door prikt. Dat moederliefde niet vanzelfsprekend is wordt hier wel heel erg duidelijk gemaakt. (Tineke van Roozendaal)