Honderd jaar kinderbescherming

Aan het einde van de negentiende eeuw heerste er bezorgdheid over verwaarloosde en criminele kinderen. Filantropische organisaties konden alleen iets voor kinderen betekenen als de ouders daarin toestemden. Ouderlijke macht was onaantastbaar. Dat veranderde met de invoering van de Kinderwetten in 1905. Voor het eerst mocht de overheid, ter bescherming van het kind, ingrijpen in de ouderlijke macht.
Voor de uitvoering van de Kinderwetten was een instituut nodig dat onderzoek verrichtte, verzoeken aan de rechter deed en een schakel vormde tussen de particuliere jeugdzorg en de overheid. Dat nieuwe instituut werd de Voogdijraad, die in 1956 de Raad voor de Kinderbescherming ging heten.

Hoewel de functie van de Raad nooit ter discussie heeft gestaan, is er in de loop der jaren veel veranderd. Ontwikkelingen in de samenleving en de wetgeving leidden tot belangrijke wijzigingen in de werkwijze en de organisatie. De belangen van kinderen staan daarbij centraal.

Dit boek beschrijft de geschiedenis van de Raad op een bijzondere wijze. Het plaatst de ontwikkelingen in het werk en de organisatie van de Raad in een historische context. Elk van de zeven hoofdstukken behandelt een afgebakende periode. Citaten uit verslagen en dossiers illustreren een eeuw kinderbescherming.