Gevoel voor verhoudingen

De kosmos, het leven en de mens worden vandaag de dag beschreven in termen van ontwikkeling en proces. In de hedendaagse wetenschap en in New Age is een evolutionair wereldbeeld gemeengoed. Maar wat betekent dit uitgangspunt voor de theologie en de ethiek? En wat kan de bijdrage zijn van een theologische ethiek aan een zinvolle. interpretatie van dit wereldbeeld? In Gevoel voor verhoudingen schetst Frits de Lange de levende aarde als het resultaat van miljardenjaren kosmische ontwikkeling. Een symbool dat krachtig appelleert aan onze religieuze verbeelding. Het moderne ethische perspectief lijkt daarbij echter te verschrompelen tot de omtrekken van de menselijke subjectiviteit. Van sociobiologen tot New Age-aanhangers heeft iedereen zo zijn eigen visie op evolutie. Toch lijkt er overeenstemming te bestaan over de stof voor een nieuw 'scheppingsverhaal'. Als er van een 'nieuw verbond' tussen mens en natuur gesproken kan worden, is dan ook een ethiek in overeenstemming met de natuur (de Stoa) niet aan een herwaardering toe? De Lange beschrijft hoe een evolutionaire verklaring van moraal eruit kan zien en houdt tegelijk een pleidooi voor een theologische rechtvaardiging van de moraal. is het beeld van God als onveranderlijke, transcendente Persoon die de wereld volgens plan heeft geschapen dan nog geloofwaardig? Of kunnen we misschien beter spreken van God als een immanent kosmisch Proces?