FATA MORGANA VAN DE EUROPESE MUNTUNIE

Vanaf 1999 zal een eerste harde kern van lidstaten van de Europese Gemeenschap een gemeenschappelijke munt invoeren. De beslissing werd genomen in Maastricht in 1992. Het aanvankelijke enthousiasme verzwakte toen de Denen tegen het project stemden en de Fransen slechts met een zwakke meerderheid het plan goedkeurden. Denemarken aanvaardde de Europese Muntunie tenslotte wel, maar zoals Groot Brittannië, vroegen zij het recht niet aan de Muntunie deel te nemen zelfs indien zij voldoen aan de criteria die het Verdrag van Maastricht voorschrijft. Het enthousiasme zwakte nog meer af toen bleek dat, op Luxemburg na, nog niemand voldeed aan deze ambitieuze richtlijnen. De moeilijkheden voor de meeste lidstaten om aan de criteria van 1992 te voldoen, zijn te wijten aan de algemene economische en sociale problemen die Europa sinds enkele jaren kent. Het grote publiek krijgt echter de indruk dat het precies de eisen van het Verdrag van Maastricht zijn die aan de oorsprong liggen van recessie, werkeloosheid en sociale achteruitgang. Wordt het niet hoog tijd dat men in Europa eens begint na te denken over wat er zal gebeuren als de Europese Muntunie er niet komt? Slaat Europa dan niet juist op het moment van de grootste bedreiging, bloot en weerloos in de grote economische omwenteling die op de drempel van de 21ste eeuw plaatsheeft?