De ziel van het gebergte

Céreste, een plaatsje in de Provence, tijdens en kort na de Tweede Wereldoorlog. Mireille is zes jaar wanneer de oorlog uitbreekt. Haar vader zit de hele oorlog in Duitsland. Haar moeder, Marcelle, haalt dagelijks water uit de dorpspomp. René ziet haar steeds langskomen vanuit het huis waar hij zich schuilhoudt voor de politie van het gehate Vichyregime. Al snel vinden René en Marcelle elkaar in een gepassioneerde liefde. René duikt bij haar onder. Als 'Alexandre' is hij leider van een verzetsgroep en ook in het verzet trekken René en Marcelle samen op. Voor Mireille ontpopt René zich als een onvergetelijke vader. Hij raadt haar aan een dagboek bij te houden.
Zestig jaar later grijpt Mireille Sidoine-Audouy naar dat dagboek terug en beschrijft ze, met de ogen van het kind dat ze toen was, de liefdesrelatie van haar moeder met een man die het geluk was van haar kinderjaren. Tegelijkertijd laat ze van binnenuit zien wat verzet in de oorlog, in een kleine dorpsgemeenschap, inhield: zelfopoffering, loyaliteit en moed tegenover lafheid, verraad en brute represailles. De stijl van de schrijfster is eenvoudig, beknopt en zonder pretentie; emoties worden bedwongen, waardoor ingrijpende gebeurtenissen des te sterker aankomen. Gaandeweg krijgt dit dagboek de werking van een roman die de lezer meeneemt, hevig ontroert en verbijsterd achterlaat.
De René in het boek is René Char (1907-1988), een van de grote Franse dichters uit de 20ste eeuw en bevriend met veel schrijvers en kunstenaars, onder wie Albert Camus en Pablo Picasso, die in het boek ook de revue passeren.