De cultus van het lijden

In De cultus van het lijden maken we kennis met een geboren duur-sporter; iemand die, zich bewust van zijn beperkingen, onophou-delijk pogingen onderneemt de grenzen van zijn lichamelijke en mentale kunnen op te zoeken. De ervaring van pijn en zelfopgeleg-de ontbering helpen hem grip te krijgen op de materie. Door te sporten wil hij 'de fysieke condi-tie van de moraal op peil houden [...] verworven uithoudingsver-mogen in dienst stellen van denkkracht'.
Een crisisvakantie aan de Spaanse grens nadat hij daar ge-strand was, zet hem ongewild op het spoor van Walter Benjamin. De parallel met diens noodlottige tocht over de Pyrenee is even gewaagd als evident en daagt hem uit de zin van dit staaltje toeval te doorgronden. De speur-tocht krijgt zijn beslag in een vijftal zogenaamde duurschrijf-pogingen, waarin al zoekend en proberend uiteindelijk een wel-haast familiair soort verwant-schap wordt blootgelegd.
Naast deze uithoudingsproef krijgt de lezer tevens een vergelij-kend warenonderzoek naar het li-teraire gehalte van de contempo-raine Nederlandse wielrenroman voorgeschoteld, en wordt uitzicht geboden op de oorsprong van deze trial and error-achtige bewegingsdrang die gelegen is in de vroegste jeugd van een op sug-gestiviteit gespitste auteur.
PETER SMINK (1954) studeerde Nederlands en publiceerde eerder een verhalenbundel (Het slinkende papier) en een roman (Passage). Ook schreef hij voor toneel.