Zee van papaver / Ibistrilogie / 1

Dat ik 71 moest worden om alsnog één van de allermooiste boeken te lezen die ik ooit gelezen heb. Als een adolescent voelde ik me in de adembenemende reis van de gelauwerde schrijver Amitav Gosh, geboren in Calcutta, waar dit epos over gaat. Onvoorstelbaar goed beschrijft hij de meedogenloze opiumhandel in het Britse Rijk aan het begin van de 19e eeuw in een roman mij die sterk doet denken aan de Max Havelaar. Allerlei rake personages van alle kastes en hun sores voert hij op om de consequenties van de schofterige realiteit invoelbaar te maken. Leuk vind ik dat hij expres vele Indiase termen, slang en zeemanstaal onvertaald laat. Een Babylonische spraakverwarring lijkt hij te zeggen. Een absolute aanrader maar op dit moment nauwelijks aan te komen. Het is een trilogie dus ik ben voorlopig nog wel even onder de pannen, haha. Een boek ook om woedend over te worden natuurlijk…. dat de in die tijd wat nutteloze want illegale specialistische slavenboten naadloos hergebruikt werden in India om alles en iedereen verslaafd te maken en zo het Grote Britse Rijk overeind te houden met die inkomsten na het wegvallen van de gratis arbeid… nee, zo cynisch wist ik niet dat de geschiedenis was. Al had ik al eerder het boek gelezen van Conny Braam over de Nederlandse cocaïne fabriek, een eeuw later, die na WO 1 opeens de inkomsten zag dalen. Toen zijn de vertegenwoordigers naar Londen en Parijs gegaan om oorlogsslachtoffers in café’s op te zoeken en ze verslaafd te maken. Echt gebeurd… inmiddels is die fabriek na diverse fusies e d opgegaan in een multinational op pharmaceutisch gebied die nog steeds bestaat.