WITTE SPIN, DE

De Witte Spin Geschiedenis van de Eiger-noordwand Dreigend domineert de Eiger-noordwand de dalen van de Berner Alpen, een haast verticale driehoek van rots en ijs. Steenslag, lawines, watervallen en moordende weersomstandigheden maken hem tot de gevaarlijkste wand van de Alpen en daarmee tot een niet aflatende uitdaging aan de moed, de bekwaamheid en het uithoudingsvermogen van de beste klimmers van Europa. Velen hebben hun poging niet overleefd, en toch gaan bijna jaarlijks nieuwe touwgroepen deze zwaarste beproeving in de Alpen aan. Heinrich Harrer, die tezamen met Andreas Heckmair, Ludwig Vörg en Fritz Kasparek in 1938 voor het eerst de top via de noordwand bereikte, beschrijft in dit boek de geschiedenis van de Eiger-noordwand, vanaf de eerste beklimming van deze 3970 meter hoge berg via de ramp van 1957 tot de moderne beklimmingen in ongehoord snelle tijden. Het is de geschiedenis van een meedogenloze strijd tussen de mens en de oppermachtige natuur, de strijd van taaiheid, van kundigheid en van zelfoverwinning, de strijd tegen onberekenbare gevaren. Harrer heeft de wand leren kennen en respecteren. Vele van de Eigerbeklimmers waren zijn vrienden. Zo kan bij als geen ander verhalen over de dood van Sedlmayer en Mehringer, over de tragedie van de berggids Toni Kurz, die enkele meters van zijn redders verwijderd stierf, en vóór alles over de triomf van 1938. Met ingehouden adem volgt de lezer de dappere mannen op de wand, vanaf de voet van de berg via spleten en schoorstenen tot aan de 'Witte Spin', het verzamelbekken van lawines, vierhonderd meter onder de top. Hij leest over bitterkoude bivaks op smalle rotsbanden en over de vreugde van diegenen die de top bereiken. Maar dit boek gaat niet alleen over de geschiedenis van de Eiger-noordwand. Het is eveneens een geschiedenis van de mentale groei' -die alpinisten uit de hele wereld deze eeuw doormaakten, In deze mannen vindt het bergbeklimmen zijn rechtvaardiging als een eenzame strijd 'tegen de eigen zwakheid, onvolkomenheid en pijn'.