Vyf jaar leven met kanker

In het najaar van 1973 kwma journalist Louis Sinner in geprek met een jong echtpaar dat een week na de geboorte van hun kind had gehoord dat de man ongeneeslijke kanker had. Dit gesprek zou twee en een half jaar duren. In februari 1974 publiceerde het Algemeen Dagblad het eerste artikel van de serie Leven met kanker. Op 19 jui 1976 werd de serie met aflevering 40 gesloten. De jonge kankerpatiënt was op 7 mei 1976 overleden. Dit boek is een bundeling van deze artikelen. Juist doordat de verhalen het karakter hebben van een dagboek, waarvan men tijdens het schrijven het einde niet kent, geven zij een scherp beeld van hoop die vaak vlas was, van geluk dat zeer wezenlijk bleek en van aanvaarding die telkens bevochten moest worden. De jonge kankerpatiënt en zijn vrouw wilden kanker bespreekbaar maken: voor kankerpatiënten zlef, voor hun gezin, en voor hen die zich beroepshalve of anderszins wezenlijk bij het leven met kanker betrokken voelen. Duizenden mensen maken in Nederland dagelijks mee, wat Leendert Vriel en zijn vrouw hebben beleefd. De ongetelde duizenden lijden en serven naamloos, slechts gekend in de beperkte kring van gezin, familie en kennissen. Leendert Vriel en zijn vrouw waren - vrijwillig - in de felle schijnwerpers van de publiciteit gekomen, en dat twee en een half jaar lang. Voor Leendert Vriel is dat een groot goed geweest. Het gaf hem diepe voldoening dat hij meehielp het taboe rondom kanker en sterven te doorbreken. Tijdens de gesprekken die ik met Leendert Vriel en zijn vrouw had, heb ik tot aan het einde toe getwijfeld aan zijn aanvaarding van de dood. Kort voor zijn dood vroeg hij mij: 'Gaat het goed? Ben je er nu van overtuigd dat ik de dood heb aanvaard?' Na zijn laatste zeer zware stervensuren had Leendert Vriel het beeld voltooid, waarmee zijn vrouw, zijn zoontje en allen die hem gekend hebben verder kunnen leven: er was een moedige jongen gestorven. Zij worden inged