Vlaanderen en zijn grote buitenland

* De moeizame weg naar een volwaardig Vlaams buitenlands beleid * Een referentiewerk * Een unieke kijk achter de schermen van een ministerieel kabinet * Onontbeerlijk voor een beter begrip van de Belgische staatshervorming België staat op een tweesprong: wordt België straks hét voorbeeld van de vreedzame evolutie naar een confederaal staatsmodel of komt het tot een volledige boedelscheiding? De graad van zelfstandigheid van een natie kan alvast worden afgemeten aan de evolutie van zijn buitenlands beleid. Deze kroniek schetst de moeizame weg die Vlaanderen heeft bewandeld om te komen tot een aangepast grondwettelijk kader en eigen administratieve diensten, noodzakelijk om een volwaardig buitenlands beleid te kunnen voeren. Binnen het buitenlands beleid van Vlaanderen neemt de samenwerking met Nederland een prioritaire plaats in. Vooral na de totstandkoming van de culturele autonomie in 1971 kwam er een hele dynamiek op gang. Verschillende initiatieven die nu nog hun vruchten afwerpen, werden toen genomen, zoals de Nederlandse Taalunie, De Brakke Grond in Amsterdam en het zoeken naar mogelijkheden voor een gemeenschappelijke radiozender. Als basisbron voor dit onderzoek werd een beroep gedaan op het archief van wijlen Johan Fleerackers, die gedurende twaalf jaar (1965-1977) kabinetschef was van de CVP-ministers van Nederlandse Cultuur. Gezien zijn omvang en volledigheid vormt dit rijke archief een onontbeerlijke bron voor deze periode van de Vlaamse geschiedenis.