Verzonken licht

De levenslustige korporaal der eerste klasse Luc Janzen (25) van de C Compagnie van 42 Bataljon Limburgse Jagers ging in maart 2010 voor de tweede keer op uitzending naar Afghanistan. Zeer begaan als hij was met de leefomstandigheden van de kinderen aldaar zei hij aan de vooravond van die tweede uitzending tegen zijn moeder: “Ik heb er lang over nagedacht en ik ben eruit. Ik wil weer terug, voor de kinderen, die hebben niks.” Voor zijn bijdrage aan een betere wereld betaalde hij de hoogste prijs toen hij op 22 mei 2010 sneuvelde tijdens een IED-aanslag in Uruzgan. Bij zijn ouders, Gien en Theo Janzen, kwam het nieuws als een mokerslag hun leven binnen. Vol ongeloof en verdriet begon er een onbeschrijfelijk moeilijke periode. Hun enigst kind zou nooit meer thuiskomen. In ‘Verzonken licht’ vertelt Gien wie Luc was, waarom hij voor Theo en haar maar ook voor zijn maten en vrienden zoveel betekende. Er was veel moed en kracht nodig om dat te doen. Een indringend en confronterend verhaal dat anderzijds ook de schoonheid laat zien van de enorme verbondenheid en kameraadschap van militairen onderling. Zoals Gien ook de onvoorwaardelijke liefde van ouders voor hun kind tot uitdrukking laat komen. Ook wanneer die een keuze maakt die niet zonder risico’s is. Daarmee is dit boek in meerdere opzichten een monument dat tot nadenken aanzet en Luc in de harten van velen laat voortleven. Het voorwoord van dit boek is geschreven door generaal b.d. Peter van Uhm, voormalig commandant der Strijdkrachten.