Verzamelde gedichten

OP 31 augustus 1990 overleed H.J. van Tienhoven op zevenenzestigjarige leeftijd in Ellecom, aan de zuidelijke Veluwezoom, onderwerp en achtergrond van veel van zijn gedichten, waar hij de laatste drieëntwintig jaar van zijn leven woonde. Na zijn dood schreef Ad den Besten in Trouw op 13 september 1990 een In Memoriam, waarin hij hem een 'miskend dichter onder de vijftigers' noemt. Uit datzelfde artikel: 'De beweging der zogenaamde experimentelen was oorzaak dat hij, die veel met hen gemeen had, naar de achtergrond 'Werd gedrongen. Henk van Tienhoven was het prototype van de heiden, de mens die de natuur, de aarde - Moeder Aarde - en daarmee de levenskracht, de sexus als goddelijk ervaart. Zijn gedichten zijn vol erotiek, ook waar het niet gaat om liefdesgedichten 'In strikte zin; zijn taal is erotisch geladen, een uiterst gevoelig sensorium voor toespelingen uit het geestesgebied (van de christelijke traditie) dat hij als werkelijkheid beleefde. Een heiden, een vitalist. Hij is een woudloper, een jager, een dichter, in zijn geliefde bossen en velden thuis en toch vreemd, anders dan al wat hem omringt: in de natuur jagend naar een levenszin, op zoek naar een laatste geheim. Na zijn dood kwam ik opnieuw onder de indruk van de magisch dwingende kracht, de menselijke onvoorwaardelijkheid van zijn gedichten.' Deze bundel bevat de gedichten uit vijf eerder verschenen bundels en ruim honderd niet gepubliceerde gedichten.