Toen digitale media nog nieuw waren

Op 1 januari 1997 kwam er een einde aan het nieuwe-mediatijdperk, ook wel het pre-internet tijdperk genoemd. Dit tijdperk wordt door jongeren, de ‘digital natives’, vaak gezien als woest en leeg. Maar niets is minder waar. Vanaf 1967 is er in Nederland een industriesector rond nieuwe media opgebouwd. Dat begon met een verwarrende zoektocht naar technologieën, concepten en markten. Hoe nieuwe media te verkopen en aan wie? Vanaf 1980 begon de commercialisering van online-diensten zoals ASCII-databanken, teletekst, videotex, elektronische berichten en Bulletin Board Systems. In 1985 werd de jonge industriesector geconfronteerd met weer een nieuwe technologie, de CD-media, die het broze groeipatroon van de online-diensten dreigde te verstoren. Uiteindelijk kwamen er door de CD-media naast het assortiment aan online-diensten ook off-line producten bij, zoals elektronische boeken en multimediale CD-ROM's en CD-i’s. De industriesector rond nieuwe media groeide en professionaliseerde. Terwijl de sector zich opmaakte om een grootschalige videotexdienst in de markt te zetten, sloop internet geruisloos Nederland binnen via de academische wereld. In 1992 waren er nog geen 300 bedrijven aangesloten op internet en acties op de consumentenmarkt leverde niet direct veel nieuwe klanten op. Maar toen op 15 januari 1994 De Digitale Stad haar deuren opende, begeleid door voorlichting door de omroep VPRO, was er geen houden meer aan.In minder dan drie jaar, tussen 1994 en 1997, wist internet in Nederland het aantal abonnees meer dan te verdubbelen, vergeleken met de online-abonnees van videotex. Op 1 januari 1997 werd de omslag naar internet definitief. De dienst Videotex Nederland verdween geruisloos. De internetdienst World Access en de elektronische berichtendienst Memocom werden samengevoegd met Planet Internet. Het was het begin van de grote opmars van internet in Nederland en het was tevens het einde van de nieuwe media in Nederland. Het tijdperk van de digitale media was begonnen.