Tijd en tijdsbesef in de kortdurende psychoanalytische psychotherapie

"Met de duur van psychotherapie wordt in het algemeen de lengte bedoeld van het tijdvak waarover de behandeling zich uitstrekt. De psychoanalytische visie op tijd is dat er in ons diepste wezen geen tijd bestaat, en dat we slechts met moeite en volharding kunnen omgaan met gemeten tijd. Natuurlijk kan de illusie van tijdloosheid niet in stand worden gehouden. In kortdurende behandelingen is zowel voor de cliënt als voor de therapeut de tijd als structurerend en ordenend principe voortdurend aanwezig. Beiden moeten adequaat met dit gegeven (leren) omgaan.


De uitgave 'Tijd en tijdsbesef in kortdurende psychoanalytische psychotherapie' bevat de uitgeschreven voordrachten van de in november 2005 gehouden, gelijknamige studiedag van de Nederlandse Vereniging van Psychoanalytische Psychotherapie. Twee bijdragen zijn gewijd aan tijdsbesef. De een geeft een filosofische visie op de psychopathologie van de tijdsbeleving, de ander beschrijft belangrijke aspecten van de tijdsbeleving vanuit psychoanalytisch gezichtspunt. Dan is er een uiteenzetting over de psychoanalytische consultatie aan ouders van heel jonge kinderen die op de een of andere manier problemen hebben met hun kind. Het is een relatief nieuw, maar belangrijk terrein van behandeling, die meestal beperkt kan worden tot enkele sessies. Uitgebreid aandacht is er ten slotte voor een kortdurende behandelwijze die snel aan toepassing wint –de affectfobie-behandeling– en voor de kortdurende variant van groepspsychotherapie, zoals die steeds meer wordt toegepast in dagklinische en semi-klinische behandelingen, maar ook in de ambulante sector."