Theemuts vol tragiek

'Het zou een pagina vergen om uit te leggen waarom Emma Brunt de Elsa Maxwell van de jaren tachtig is,' schreef Wim de Bie in de Volks- krant. Piet Grijs dacht er anders over en oordeelde in Vrij Nederland dat 'deze HP-columniste' zich had bezondigd aan anti-semitisme. En Renate Dorrestein dreigde in Opzij: 'Brunt zal het merken als de revolutie ooit uitbreekt. Gefileerd en in de roomboter gebakken is ze misschien eindelijk te vreten.' Het is opmerkelijk hoe alom geliefd deze publiciste zich heeft weten te maken in de betrekkelijk korte tijd dat ze het genre van de column beoefent. Dat heeft ongetwijfeld te maken met haar voorliefde voor de polemiek: ze jaagt graag en veel en meestal op groot wild. Het nietigste diertje waar ze ooit op aanlegde was een Mus, maar dat schot ontketende vervolgens wel de Columnistenoorlog. Door zulk tumult zou je bijna vergeten dat ze veel meer aan de orde stelt in haar wekelijkse stukjes: de etnische minderheden, vrouwenboeken. Freud, feminisme, krakers en junks in Amsterdam, de literaire schijngestalte van het fenomeen kat, en opera. Ze schrijft, kortom, over de grote en kleine drama's van het leven: een theemuts vol tragiek.