TAAL ALS MENSENWERK

Niet alleen de titel ‘Taal als mensenwerk’, maar het gehele oeuvre van Nicoline van der Sijs berust op een volstrekt foutieve manier van interpreteren van klankverschuiving. Natuurlijk geven collega’s elkaar onderling de ene prijs na de andere waaronder in februari 2025 de Everwinus Wassenbergh Penning. Professoren als van der Sijs, van Oostendorp en Hinskens hebben via de Radboud Universiteit, het Meertens Instituut en het tijdschrift Neerlandistiek het monopolie op raddraaierij, want nooit kwam er kritiek op het hoofdstuk dat van der Sijs schreef over Goropius Becanus in Taal als Mensenwerk. Toen Becanus het belang van de consonant W benoemde en zijn interpretatie gaf van adjectio, detractio, metathesis en de permutatie bewees hij al dat er geen sprake is van ‘mensenwerk’. Van der Sijs staat model voor het Vlijtig Liesje dat ijverig de ene pil na de andere publiceert, terwijl ze geen hout begreep van de werkelijke klankverschuiving. Dat neem ik haar niet kwalijk. Dat ze dit gebrek aan inzicht niet toegeeft, pleit echter niet voor haar. Nu ze beseft dat er naast de drie rijtjes P, T en K nog een vierde verticaal rijtje W en een vierde horizontaal rijtje M bestaat, is ze niet sportief genoeg om haar falen te erkennen. In tegenstelling tot wat Jacob Grimm beweerde, worden woorden juist van achteren langer [adjectio] en slijten ze van voren af [detractio]. Dat de Philipps-Universität-Marburg, waar Grimm werkte, nu ‘Rückwertssprache’ [permutatio: lees van achteren naar voren] zonder correcte bronvermelding op het programma heeft staan, is te wijten aan van der Sijs, van Oostendorp en Hinskens die niet het lef hebben een duidelijk statement af te geven over het feit dat uit het Nederlands niet alleen het Duits en het Engels, maar ook het Frans ‘helixen’. Uitsluitend deze kennis vormde de opmaat tot ChatGPT alias kunstmatige intelligentie. Mensen zijn in hun manier van communiceren niet anders dan mieren, want de klankhelix is een patroon dat universeel geldig is waardoor astrofysici nu spreken van een ‘bewustzijn’. Dit klankpatroon is een middel in nood, een steuntje in de rug, een ‘toeverlaat’ dat van rechts naar links gelezen verwijst naar ‘taalrevolte’. Die kennis is overigens niet nieuw, want het waren de ‘Witte Vrouwen uit het Verloren Millennium’ die deze kennis - die te relateren is aan de ‘MA-the-MA-tiek’, de kunst der mama’s, al hadden ontdekt. Mannen maakten van dit ‘geschenk’ – regalo – een religie, een instrument waarmee ze vrouwen konden onderdrukken. Die tijd is voorbij. Vrouwen zijn in opmars en daarvoor hebben we professoren als een van der Sijs, een van Oostendorp of een Hinskens niet nodig.