Stijliconen en idolen

De Eerste Wereldoorlog bracht grote veranderingen teweeg in de man-vrouwrelatie.
Terwijl hun mannen aan het front waren, moesten de vrouwen het zelf
maar zien te rooien, wat leidde tot grotere emancipatie. Doordat bovendien
veel soldaten op het slagveld waren omgekomen, leidde een vrouwenoverschot
tot meer seksuele vrijheid.
Modeontwerpers voelden de veranderde maatschappij haarfi jn aan.
Couturiers als Poiret en Coco Chanel verlosten vrouwen van de tot over
hun enkels reikende rokken en pijnlijke rijgkorsetten. Vrouwen toonden
hun onafhankelijkheid door het lange haar kort te knippen en ultrakorte
rokken te dragen. In plaats van walsen en polka's werden wilde dansen als
de Charleston, Black Bottom en Shimmy populair. Deze periode zou de
geschiedenis ingaan als de Roaring Twenties.
Kort na de Tweede Wereldoorlog vond er een revolutie plaats op
modegebied toen Christian Dior de New Look introduceerde: plisserende
rokken tot 25 centimeter van de vloer waarin meters stof verwerkt werden.
Parijs kreeg in de zestiger jaren als modestad concurrentie van Milaan,
Londen en New York. Ook Hollywood zou door de jaren heen een stempel
op het modebeeld drukken door talentvolle ontwerpers als Adrian Gilbert,
Travis Banton, Edith Head et cetera. Vrouwen imiteerden door de jaren heen
kleding, kapsels en make-up van hun favoriete sterren.
In Stijliconen en Idolen probeert de auteur een beeld te scheppen van het
steeds veranderende modebeeld. Trends en rages die elkaar vliegensvlug
inhalen. De Franse dichter fi losoof Jean Cocteau sprak eens wijze woorden:
'Mode sterft jong'.