Sociaal-cognitieve gedragstherapie voor stotteren bij heel jonge kinderen

Stotteren treft 3 op de 100 heel jonge kinderen (2-6 jaar) en ontstaat doorgaans op 3-jarige leeftijd. Een deel van deze kinderen gaat een natuurlijk herstel tegemoet dankzij de maatregelen die de ouders in samenspraak met de therapeut nemen. Bij een ander deel bestaat het risico op een negatieve ontwikkeling; sociaal-cognitieve gedragstherapie voor stotteren kan hen helpen. De effecten hiervan op lange termijn zijn bekend: bij ongeveer 4 op de 5 kinderen volstaat een behandeling zodat ze later niet meer stotteren of slechts heel weinig verschijnselen vertonen. Het eerste deel van dit boek beschrijft hoe stotteren zich bij kinderen voordoet. De auteur vertrekt vanuit zijn bevindingen in de Antwerpse Epidemiologische en Fenomenologische Studie over Stotteren. Deze studie levert nieuwe kennis op over de verschijnselen van stotteren, het ontstaan, het herstel en voortduren van stotteren, de invloed van luisteraarreacties en comorbiditeit. Voor het eerst worden drie subtypes van stotteren omschreven en met casussen verduidelijkt. Er wordt aandacht besteed aan hoogsensitieve kinderen met een lage frustratietolerantie of een sterk temperament. Deel twee behandelt de kenmerken van de sociaal-cognitieve gedragstherapie voor stotteren bij kinderen en gaat uitgebreid in op de verantwoording van de behandeling. De auteur voegt evidencebased data uit zijn proefschrift toe over de effecten van deze therapie op lange termijn en over het opgeven van criteria en indicaties om uit te maken of opvolging of behandeling aangewezen is. Ook bespreekt hij de gegevens over de duur, de frequentie en de impact van de behandeling. Het derde deel van het boek gaat dieper in op de behandeling in termen van modules, fases, activiteiten en chronologisch verloop. Er wordt duidelij