Over het gelukkige leven

Augustinus noemt zelf over het gelukkige leven religieuzer dan de andere dialogen. Dat wordt bij lezing ook wel duidelijk. Hoewel hij onmiskenbaar teruggrijpt op soortgelijke discussies bij stoïcijnse en neoplatonische filosofen, leidt hij zijn gesprekspartner en zichzelf naar de conclusie dat het gelukkige leven uiteindelijk in het kennen van God te vinden is. Daarmee sluit Augustinus zich aan bij de trend onder de Griekse kerkvaders om het wijsgerige denken van de oudheid met het christelijke geloof te verzoenen. Deze wijze van redenen is hij altijd trouw gebleven en hij heeft daarmee een grote invloed gehad op het hele westerse denken. Over het gelukkige leven laat duidelijk zien waarom Augustinus in de Europese filosofie en literatuurgeschiedenis zo´n unieke plaats inneemt. De voor de hand liggende verwijzing naar zijn betekenis als leraar der kerk schiet in deze duidelijk tekort. Alleen al uit het feit dat nog recentelijke niet alleen het existentailisme, maar ook verschillende postmoderne filosofen zich op het denken van de bisschop van Hippo beriepen, blijkt dat zulk een verwijzing niet kan worden volstaan. Het is vooral ook als wijsgeer en mens dat Augustinus met zijn worsteling met de fundamentele vragen van het menselijk bestaan, tot op de dag van vandaag zoveel lezers aan zich heeft weten te binden.